Charakterystyka/ morfologia

Nektareczek błękitny
Nektareczek błękitny (Florisuga mellivora)
Systematyka
Rząd: krótkonogie, jerzykowe (Apodiformes)
Rodzina: kolibrowate (Trochilidae)
Gatunek: nektareczek błękitny (Florisuga mellivora)

Charakterystyka/morfologia.
Gatunek został opisany po raz pierwszy przez Linneusza w 1758 r. Łacińska nazwa Florisuga pochodzi od słów „flos, floris” oznaczających kwiat i „sugere” ssać. Nazwa gatunkowa Mellivora
utworzona z łacińskich słów „mel, mellis” oznaczających miód i „vorus, vorare” pożreć, pochłonąć.
Nektareczek błękitny osiąga długość ciała od około 11 do 12 cm. Masa ciała samców od 7,4 do 9 g, samic od 6 do 9,2 g. Wielkości te mogą być różne w zależności od obszaru występowania geograficznego. Obie płcie mają czarne dzioby i nogi. Samce mają głowę, szyję i gardło ciemnoniebieskie, z lekkim metalicznym połyskiem. Wierzch ciała i środkowe sterówki jasnozielone. Na karku, na granicy między błękitem głowy a zielenią pleców ma cienki biały półksiężyc, stąd jego angielska nazwa „Jakobin o białej szyi”. Spód ciała, brzuch i ogon, oraz zewnętrzne sterówki białe, ogon ma czarną obwódkę . U młodych samców upierzenie zmienia się od podobnego do samicy, z nieco bardziej białym ogonem, do podobnego jak u samca z nieco bardziej czarnym na ogonie. Samice mają wierzch ciała zielony, niebieskie gardło, matowo biały brzuch, zielonkawoniebieski ogon z białymi końcówkami. Około połowa do dwóch trzecich samic ma typowe upierzenie z niebiesko-zieloną piersią, która jest mocno ozdobiona białymi łuskami. Upierzenie samic jest zmienne. Część samic może mieć podobne upierzenie co samce i można je odróżnić jedynie dłuższym dziobem, krótszymi skrzydłami i krótszym ogonem. Młode samice mają nieco mniej bieli na ogonie, gardło i klatka piersiowa są często brązowe. Zarówno młode samce, jak i samice mają czasami żółto-brązowe paski na osłonach uszu.
Biotop/ preferencje pokarmowe.
Zamieszkuje lasy deszczowe, polany, roślinność wtórną do wysokości 900 npm rzadziej do 1600 m
npm. Spotykany od Meksyku po amazońską Brazylię. Można go spotkać w siedliskach półotwartych
różnego typu, takich jak: bardziej otwarte lasy, plantacje bananowców, kawy i kakao., Żeruje głównie w koronach kwitnących drzew.. Pożywienie stanowi wysokoenergetyczny nektar kwiatów oraz drobne owady. Nie są mocno terytorialne, a ich agresywne zachowania odnoszą się w głównej mierze do obrony źródeł nektaru. Tak jak pozostałe kolibry, zawisają w powietrzu. Pobierają nektar za pomocą długich rozciągliwych rurkowatych języków, z szybkością 13 liźnięć na sekundę. Wyróżniono dwa podgatunki.

Rozwój osobniczy.

Okres lęgowy przypada na porę suchą i wczesną porę deszczową. Jest różny w poszczególnych
rejonach występowania. W Kostaryce i Panamie od stycznia do czerwca, czasami do lipca. W
północno-zachodniej Kolumbii od lutego do maja, na wschodzie od czerwca do listopada. Na południuWenezueli w marcu, a w Brazylii od grudnia do marca. Podczas zalotów dwa samce odbywają lot godowy przed siedzącą na gałęzi samicą. Jeden wzbija się pionowo w górę rozkładając biały ogon i powoli opada, takie same ewolucje wykonuje drugi, następnie dochodzi między nimi do walki.Gniazdo buduje samica, zwykle na cienkiej poziomej gałęzi, na wysokości 1 – 2 metrów. Ma ono kształt miseczki ze splecionych ze sobą włókien roślinnych wzmocnionych nicią pajęczą i innym
lepkim materiałem, nadając mu elastyczność, która pozwala mu rozciągać się dwukrotnie, gdy pisklęta rosną i potrzebują więcej miejsca. Gniazda mają wysokość około 40 mm. Promień zewnętrzny wynosi ok. 75 mm, promień wewnętrzny ok. 27 mm. Wnętrze gniazda jest wyścielone sierścią i puchem, na zewnątrz obłożone zielonym mchem w celu kamuflażu. Aby odwrócić uwagę drapieżników od lokalizacji gniazda, samica wykonuje lot w górę i w dół imitujący lot motyla. Samica sama karmi pisklęta zwracanym pokarmem. Ponieważ nektar jest niewystarczającym źródłem białka pożywienie piskląt stanowią głównie częściowo strawione owady. Dziennie może schwytać do 2000 owadów. Podobnie jak w przypadku innych gatunków kolibrów, pisklęta są wysiadywane tylko przez pierwszy tydzień lub dwa i pozostawione same nawet w chłodniejsze noce. Pisklęta opuszczają gniazdo, gdy mają około 7-10 dni.
Status gatunku.
Gatunek ten nie jest klasyfikowany jako zagrożony. Kilka państw wydało znaczki pocztowe z
wizerunkiem tego ptaka: Panama w 1967 roku, Paragwaj w 1973, Grenada w 1978 roku, Nikaragua w 1991,Gujana w 1996, Antyle Holenderskie w 2002.

Przygotował: Jan Ławicki

Źródło:
Birds of Costa Rica - Richard Garrigues, Robert Dean - Christoper Helm London 2007
Guide to the Birds of Honduras - Robert J. Gallardo - Bird Life International 2014
Birds of Southern South America and Antarctica - Martin R. De La Pena and Maurice Rumboll -
Princeton University Press 1998
Internet: Avibase, HBW Alive, Wikipedia.